Bluszcz / Ivy.

                                          Photo by: Author unknown

Rosmarine, w trzy miesiące po swoich narodzinach, została poddana szczegółowym oględzinom.

Kloe przyprowadziła do domu znachorkę, która od dawna żyła samotnie na obrzeżach sąsiedniego miasta.

Nikt nie mógł zapamiętać jej twarzy, a z powodu długich włosów w odcieniu zgniłej zieleni, oplatających jej

ciało niczym dziwaczna roślina, nazywano ją Bluszczem.

Znachorka miała kilka darów, o których wiadomo było jedynie wtajemniczonym. Zewsząd przybywali do

niej ludzie z noworodkami oraz dorastającymi dziećmi, żeby dowiedzieć się jaka przyszłość czeka ich

potomstwo. Bluszcz, będąc młodą i początkującą czarownicą, przyjmowała wszystkie rodziny bez wyjątku,

każąc płacić sobie niebotyczne sumy. Z czasem jej wymagania w stosunku do małych klientów rosły;

musiała czuć, że dzieci posiadają przynajmniej jeden szczególny talent, który ją urzeknie i dopiero wtedy

przepowiadała ich przyszłość. U schyłku swojej działalności i życia pod uwagę brała jedynie dzieci o

różowych włosach.

Znachorka miała też drugie osobliwe zastrzeżenie: dla wszystkich różowo-włosych dzieci wybierała imię.  Był to rodzaj chrztu i błogosławieństwa na nową, przepowiedzianą przez nią, drogę życia.

Kiedy szła pod rękę z Kloe, główna ulica zastygła w bezruchu i wyglądała martwo niczym na fotografii. Kloe

zauważyła, że pod stopami znachorki więdną kwiaty, zerwał się też silny wiatr, choć niebo do tej pory było

pogodne. Kobieta niepewnie popatrzyła na Bluszcz, a jej ciało wstrząsnął dreszcz.

- Zawsze tak jest, kiedy wychodzę - rzekła nonszalancko znachorka - Jak idę dalej niż za róg swojej chałupy. Natura się buntuje przeciwko mnie. A może ja jestem zimą? - uśmiechnęła się i spojrzała w stronę młodej kobiety. W tej samej chwili płatek śniegu spadł na nos Kloe.

Dziewczynka leżała w kołysce zrobionej przez Tilla. Włosy małej urosły już na tyle, że wylewały się z

łóżeczka niczym miękkie fale. Bluszcz zauważyła bijące od kołyski światło i patrzyła jak urzeczona. Rodzice

stanęli w drzwiach pokoju; Kloe nieśmiało wsparta o ramię męża, Till z oczami wbitymi w czarownicę.

Dziecko nie płakało, tylko podnosiło rączki, jakby chciało złapać niewidzialną linę.

- Niezmiernie ciekawe życie, niesamowicie ciekawe... - zaczęła znachorka i podeszła bliżej kołyski - Dużo

mocy uzdrawiania, dużo przygód i dobra. Widzę ciepło, lato, piękno... - Bluszcz usiadła na krześle i zaczęła

gładzić włosy dziewczynki. - Podróże w miejsca odwiedzane przez rodziców, poszukiwanie, wieczne szukanie czegoś. Rozwój, później zastój.

Znachorka zamknęła oczy, jej ciało nieznacznie zaczęło się kiwać.

Till przytulił mocniej Kloe, która znowu drżała.

- To dziecko pachnie szczególną rośliną. Ten zapach ma moc uzdrawiania, tak jak i ona... Jak to się

nazywało? - zapytała samą siebie Bluszcz - Rozmaryn? Tak... Rozmaryn. Moja mała Rosmarine. Właśnie to

jest twoje imię. - klasnęła w dłonie i zamilkła.

Pokój wirował i zmieniał kształty. Till i Kloe stawali się coraz mniejsi, oddaleni niczym nieruchome figurki 

z piasku. Po chwili rozpadli się na tysiące cząsteczek, rozpłynęli w zapachu Rosmarine. Olejek eteryczny z

rozmarynu, znachorka poczuła go na swoim starym ciele. Z jej oczu zaczęły płynąć łzy, które wydrążyły

koryto na środku pokoju. Powstała rzeka, w której Bluszcz zażywał teraz kąpieli, patrząc jak powoli tworzy

się na jej powierzchni lód. Gdy ostatnia żywa tkanka kobiety została skuta lodem, jej usta wypowiedziały

rzecz straszną:

- Rosmarine umrze zabita przez kogoś bliskiego.

Za oknem zaczął padać śnieg.

***

English version soon.